Mijn eerste gevoel was opluchting.
Ze hadden een fout gemaakt en iemand anders in het ziekenhuis kreeg op dat moment de valse hoop dat zijn zaad perfect in orde was. Maar nee, de dokter was zeker. Ik was onvruchtbaar en was dit waarschijnlijk altijd al zo geweest.
Waarom ik er zo zeker van was dat het aan mijn nieuwe vrouw lag dat we geen kinderen konden krijgen? Ik heb een zoon. Bo heet hij en hij is dertien jaar oud. Het duurde even voor het bij me doordrong hoe dit mogelijk was. Dat alle gelijkenissen die ik en Bo hadden niets anders dan puur toeval waren.
Door mijn geluk dat mijn huidige vriendin en sinds kort mijn verloofde mij schenkt denk ik niet vaak meer aan Monika. Monika is mijn eerste vrouw en moeder van mijn zoon Bo. Ze is tien jaar geleden overleden en was de beste vriendin van mijn vriendin Ellen. Maar sinds het vernietigende nieuws van de dokter een paar dagen geleden dwingt mijn geheugen me steeds vaker terug naar haar en de beginjaren van Bo's leven. Mijn geheugen zoekt terug naar aanwijzingen. Bewijzen die aantonen dat Bo niet mijn zoon is. Hoe kan het dat ik al die jaren geen enkel idee heb gehad van haar bedrog.
Ook vooral waarom ze me dit heeft aangedaan vraag ik me af. Ze leek gelukkig met ons. Ons seksleven, onze gesprekken onze afspraakjes. Of was het ik die verblind en naïef was.
Ik slaap er niet meer van. In plaats van te slapen kijk ik uren naar Bo terwijl ik hoop en vrees tegelijk op een ingeving. Maar toch wil ik wil het weten. Ik wil weten wie de vader is, wie de dader is.
