Denk na Armin! Dat is wat Dees zei toen ik hem vertelde dat ik Niko wou confronteren met mijn ontdekking. Hij heeft wel gelijk ik had echt niet over de mogelijke gevolgen nagedacht toen ik besloot naar Niko te gaan. Hij zou zijn vaderschapsrechten kunnen claimen. Dan zou ik Bo verliezen. Dat mag niet gebeuren. Ik mag hem niet verliezen! Ik laat hem nooit gaan!

Ik ben nog een laatste keer op bezoek geweest bij Anke Neerinckx. Om wraak te nemen. Ik zou het dan wel niet tegen Niko zeggen maar ik ging hem met gelijke munt terugbetalen.
Heb ik met Anke Neerinckx geneukt? Nee, maar ik had het gekund. De grootste wraak is om het te kunnen maar het toch niet te doen maak ik mezelf op de treinrit naar Amsterdam wijs.

Maar een paar dagen geleden kwam er een schok die me heel deze klerezooi deed vergeten.
Al was het ook niet bepaald gelukkig. Mijn vader was overleden. vredig gestorven terwijl hij een boek aan het lezen was en gevonden door zijn buurman. Op zijn crematie komt een lange rij mensen langs. Ze zeggen allemaal hetzelfde. "Gecondoleerd." Van alle klote woorden in het Nederlands is er geen een zo klote als gecondoleerd. Nu gaan mijn gedachten niet meer terug naar Monika. Dat hoofdstuk van mijn leven is voorbij. Ik denk nu aan Ellen en hoe we samen zijn gekomen. En aan Bo natuurlijk.

Aan mijn Bo. Mijn zoon en die van niemand anders!

Hoe schrijf je dat? B-e-a-u?

Na mijn tweede bezoek aan Anke Neerinckx springt het eerste telefoongesprek met de ouders van Monika na Bo's geboorte door mijn gedachten. Ze vonden de naam maar niets.
 Ik had ze nog maar een keer bezocht sinds het overlijden van Monika. En alleen omdat Bo het zo graag wilde. Ze hadden me nooit kunnen uitstaan maar dat kon me eerlijk gezegd geen bal schelen. Van hun dochter hielden zo ook al weinig tot niet. Ze hadden liever een zoon gehad. Ik was blij dat ik niet meer met ze hoefde om te gaan. Dat zo een bekrompen mensen zo een prachtige meid kunnen verwekken.

Of misschien had iemand anders het wel gedaan. Zeker kun je nooit zijn zo blijkt.
Wat ik wel zeker weet na mijn tweede conversatie met Anke Neerinckx is dat ik nu zeker weet dat Niko Bo's vader is. Anke liet me in een familiealbum kijken toen er plots een foto uitvalt.
Een foto van Monika. Ik nam vluchtig afscheid van Anke en stormde haast de deur uit. En toen ik zeker buiten gehoorsafstand van het huis was schreeuwde ik het uit.
Het was dus waar? Waarom zou hij anders een foto van Monika bewaren in een familiealbum?

Over dingen die men graag wilt maar niet kan hebben weten mensen het meeste. Zo weet ik tegenwoordig alles over vruchtbaarheid en sperma. Een gezonde dertiger produceert gemiddeld
 300 000 000 zaadcellen per ejaculatie en als een man vreemdgaat produceert hij er zelfs dubbel zoveel. Mijn kennis reikt nog verder Als er tegelijk spermacellen van twee verschillende mannen in een vrouw zitten zullen dezen elkaar als legers bevechten met als prijs de eer om de vrouw te bevruchten. In dat geval had Niko's spermaleger de makkelijkste overwinning ooit gehaald dacht ik somber. 600 000 000 van hem tegen geen enkele van mij.

Over anderhalve week is hij terug. Ik wil antwoorden. Maar eerst ga ik een whisky drinken met Dees. Ik heb goede raad nodig.

Ik denk dat ik het weet.

Hoewel hij toegaf dat er soms relaties kunnen ontstaan tussen dokters en patiënten had hij het nooit met Monica gedaan. Om eerlijk te zijn had ik het ook niet verwacht. Hij was haar type niet. Monica hield niet van saaie mannen. Maar een week geleden kreeg ik een nieuwe hoofdverdachte in het vizier. En deze was veel waarschijnlijker dan de dokter om Bo's vader te zijn.

Waarom? Drie redenen staan er in mijn agenda.
N.N was spannend.
N.N. was veilig (veel in het buitenland).
N.N. had een voorkeur voor bezette vrouwen.

Niko Neerinckx, ik moest het hem gaan vragen maar in tegenstelling tot Robbert zou hij zeer moeilijk te doorgronden zijn aangezien hij een specialist was in het liegen en bedriegen. Zo bewezen zijn vele buitenechtelijke relaties. Bovendien zou hij ook niet zo maar vertellen dat hij Bo's vader was want hij was getrouwd en dat zou zijn relatie niet ten goede komen.

Dus ik bedacht een plan en toen ik van zijn secretaresse hoorde dat hij nog drie weken in Borneo zou zijn vertrok ik naar Haarlem voor een gesprek met zijn vrouw Anke. Mijn plan was om een paar dingen uit haar los te krijgen die ik dan tegen Niko kon gebruiken om hem alles te laten opbiechten.
Maar dat was zelfs niet nodig. Mijn smoesje werkte beter dan ik gedacht had en voor ik het wist zat ik in de woonkamer van Niko Neerinckx met zijn vrouw te praten. Ze vertelde me dat ze drie kinderen had twee jongens en een meisje. Dit was niet speciaal ware het niet dat hij zijn oudste zoon Bo had genoemd! Een idee van Niko volgens zijn vrouw.

Ik kan het niet geloven. Eerst maakt hij mijn vriendin zwanger en daarna heeft hij nog eens het lef zijn eigen zoon naar die van mij te noemen ook.

Het antwoord waar ik naar zocht kwam te snel en te hard.

Haar ex? Of miscchien de dokter?

Terwijl ik me probeer te herinneren wie het kon zijn schieten er veel namen door mijn gedachten tot op de postbode en haar verzekeringsagent toe. Van mijn lijstje, waar sommige mannen waar ik aan denk al sneller van geschrapt zijn dan ik ze kan opschrijven, heb ik toch al één van mijn hoofdverdachten kunnen schrappen. Robbert haar vriend voor ze met mij samen was.

Ik besloot het hem gewoon te gaan vragen. Toen ik hem bij hem thuis opzocht zei Ik hem gezegd dat het me speet dat ik al met Monica naar bed was geweest voor dat ze hem gedumpt had.
Ik meende het niet. Maar dat wist hij ook wel. Hij stelde me ook gerust door te zeggen dat hij niet meer met Monica had geslapen sinds ze met mij samen was. Dat wilde ze niet zei hij. wel beweerde hij dat ze hem had afgetrokken in een portiek op een dronken avond. fantasietjes van een gefrustreerde man volgens mijn vriend Dees. Ik ben echt blij dat hij mijn vriend is.

Zelfs als hij de vader geweest zou zijn had hij het zeker en vast niet geweten. Hij vergat steeds Bo's naam en wist zelfs niet dat Monica overleden was. Een arrogante kwal meer is hij niet. Nog een reden waarom hij de vader van mijn Bo niet kan zijn.

Mijn gedachten flitsen terug naar de laatste dagen van Monica's leven. Het begon toen ze ziek thuis kwam van haar werk. De griep dachten we maar toen het drie dagen later steeds erger werd besloot ik haar huisdokter te bellen. Hij onderzocht haar even en belde toen een ambulance en drie dagen later overleed ze in het ziekenhuis aan bacteriële meningitis.

 Misschien is hij het wel. Ik dacht aan de manier hoe hij haar behandelde. Je ziet het trouwens vaak in de krant dat dokters relaties beginnen met hun patiënten. Bovendien bood hij aan dat Bo met hem kon meerijden terwijl ik met de Monica in de ambulance meeging. Wilde hij soms alleen zijn met zijn zoon. Of misschien word ik gewoon gek? Ik weet het allemaal niet meer.

Maar toch ga ik het hem morgen vragen.

Wie is de dader?

Mijn eerste gevoel was opluchting.

 Ze hadden een fout gemaakt en iemand anders in het ziekenhuis kreeg op dat moment de valse hoop dat zijn zaad perfect in orde was. Maar nee, de dokter was zeker. Ik was onvruchtbaar en  was dit waarschijnlijk altijd al zo geweest.

Waarom ik er zo zeker van was dat het aan mijn nieuwe vrouw lag dat we geen kinderen konden krijgen? Ik heb een zoon. Bo heet hij en hij is dertien jaar oud. Het duurde even voor het bij me doordrong hoe dit mogelijk was. Dat alle gelijkenissen die ik en Bo hadden niets anders dan puur toeval waren.

Door mijn geluk dat mijn huidige vriendin en sinds kort mijn verloofde mij schenkt denk ik niet vaak meer aan Monika. Monika is mijn eerste vrouw en moeder van mijn zoon Bo. Ze is tien jaar geleden overleden en was de beste vriendin van mijn vriendin Ellen. Maar sinds het vernietigende nieuws van de dokter een paar dagen geleden dwingt mijn geheugen me steeds vaker terug naar haar en de beginjaren van Bo's leven. Mijn geheugen zoekt terug naar aanwijzingen. Bewijzen die aantonen dat Bo niet mijn zoon is. Hoe kan het dat ik al die jaren geen enkel idee heb gehad van haar bedrog.

Ook vooral waarom ze me dit heeft aangedaan vraag ik me af. Ze leek gelukkig met ons. Ons seksleven, onze gesprekken onze afspraakjes. Of was het ik die verblind en naïef was.
Ik slaap er niet meer van. In plaats van te slapen kijk ik uren naar Bo terwijl ik hoop en vrees tegelijk op een ingeving. Maar toch wil ik wil het weten. Ik wil weten wie de vader is, wie de dader is.