Na mijn tweede bezoek aan Anke Neerinckx springt het eerste telefoongesprek met de ouders van Monika na Bo's geboorte door mijn gedachten. Ze vonden de naam maar niets.
Ik had ze nog maar een keer bezocht sinds het overlijden van Monika. En alleen omdat Bo het zo graag wilde. Ze hadden me nooit kunnen uitstaan maar dat kon me eerlijk gezegd geen bal schelen. Van hun dochter hielden zo ook al weinig tot niet. Ze hadden liever een zoon gehad. Ik was blij dat ik niet meer met ze hoefde om te gaan. Dat zo een bekrompen mensen zo een prachtige meid kunnen verwekken.
Of misschien had iemand anders het wel gedaan. Zeker kun je nooit zijn zo blijkt.
Wat ik wel zeker weet na mijn tweede conversatie met Anke Neerinckx is dat ik nu zeker weet dat Niko Bo's vader is. Anke liet me in een familiealbum kijken toen er plots een foto uitvalt.
Een foto van Monika. Ik nam vluchtig afscheid van Anke en stormde haast de deur uit. En toen ik zeker buiten gehoorsafstand van het huis was schreeuwde ik het uit.
Het was dus waar? Waarom zou hij anders een foto van Monika bewaren in een familiealbum?
Over dingen die men graag wilt maar niet kan hebben weten mensen het meeste. Zo weet ik tegenwoordig alles over vruchtbaarheid en sperma. Een gezonde dertiger produceert gemiddeld
300 000 000 zaadcellen per ejaculatie en als een man vreemdgaat produceert hij er zelfs dubbel zoveel. Mijn kennis reikt nog verder Als er tegelijk spermacellen van twee verschillende mannen in een vrouw zitten zullen dezen elkaar als legers bevechten met als prijs de eer om de vrouw te bevruchten. In dat geval had Niko's spermaleger de makkelijkste overwinning ooit gehaald dacht ik somber. 600 000 000 van hem tegen geen enkele van mij.
Over anderhalve week is hij terug. Ik wil antwoorden. Maar eerst ga ik een whisky drinken met Dees. Ik heb goede raad nodig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten